Televisieprogramma’s komen en gaan. Wie hadden er in 1959 al televisie? En hoeveel mensen zagen op maandag 5 januari om 20:30 uur de dertiende aflevering van ‘Pension Hommeles’, een serie geschreven door Annie M.G. Schmidt met muziek van Cor Lemaire? Die dertiende aflevering, ‘Beeldromance’, is vergeten, maar heeft toen minstens één evergreen voortgebracht. Dat kan niet alleen aan de voordracht door de toen nog maar 27-jarige Donald Jones, ‘Dinky’ in de serie, liggen, maar natuurlijk vooral aan de liefdevolle tekst.
Die tekst van Annie Schmidt is al vele malen herdrukt, ˗˗ zelfs op kussenslopen, tassen en T-shirts. Ook talrijke bloemlezingen en liedjesbundels verschenen onder die titel. En dan is ‘Ik zou je het liefste in een doosje willen doen’ nu dan eindelijk in een doosje uitgebracht ˗˗ niet in één doosje, maar meteen maar in vier doosjes tegelijk. Dat de tekst niet alleen op een lief en schattig meisje hoeft te slaan, maar ook op een ander geweldig lief en aandoenlijk wezen laat beeldend kunstenaar Katelijne Davids hier zien via haar tekeningen die tegelijk ook collages zijn.
Waarom je deze MatchBoox in je collectie wilt hebben:
- Omdat dit het meest iconische liefdesliedje uit onze taal is — nu tastbaar gemaakt.
- Omdat Katelijne Davids met beeld vertelt wat Annie zei in woorden.
- Omdat het doosje zelf een eerbetoon is aan de liefde in al haar vormen.
Over de auteur:
Anna Maria Geertruida Schmidt (1911-1995) werd geboren in Kapelle op Zuid-Beveland (Zeeland). Na de middelbare school, de HBS in Goes, ging ze naar Den Haag om een notariaatstudie te volgen, maar die ruilde ze al snel in voor een cursus steno en typen bij Schoevers. In 1930 werkte ze een poosje als au pair in een gezin in Hannover. Terug in Nederland werd ze bibliothecaresse en in 1941 directrice van de Openbare Bibliotheek in Vlissingen. Daarna ging ze voor Het Parool werken. Vanaf 1948 schreef ze wekelijks een column voor volwassenen en versjes voor kinderen voor de krant. Annie M.G. Schmidt debuteerde al in 1938 met twee gedichten in het tijdschrift Opwaartsche Wegen, maar pas na de oorlog begon haar carrière echt. In 1950 verschenen drie bundels: En wat dan nog?, Het fluitketeltje en Brood en Mangelpers. Het fluitketeltje was haar eerste boek voor kinderen. Daarna begon ze met het schrijven van de verhaaltjes over Jip en Janneke, waarvoor Fiep Westendorp de tekeningen maakte, en vertaalde ze met Han G. Hoekstra de Gouden Boekjes. Later verschenen Abeltje, Wiplala, Minoes, Pluk van de Petteflet, Otje en nog veel meer boeken die nu allemaal klassiek zijn geworden. Voor volwassenen schreef ze columns, cabaretliedjes en teksten voor radio- en televisieseries, zoals Ja zuster, nee zuster. Voor haar werk kreeg ze veel waardering. In 1965 ontving zij als eerste de Staatsprijs voor kinder- en jeugdliteratuur (nu de Theo Thijssenprijs). En voor haar hele oeuvre kreeg ze in 1987 de Constantijn Huygensprijs. Maar het mooiste was toch toen zij in 1988 uit handen van Astrid Lindgren de hoogste internationale prijs kreeg die er voor kinderboeken bestaat: de Hans Christian Andersenprijs.
Over de illustrator:
Katelijne Davids (1960) is beeldend kunstenaar. Zij volgde opleidingen aan de Gerrit Rietveld Academie (1978-1982) en de Rijksacademie (1981-1985). Zij exposeerde zowel solo als als groepsdeelnemer onder meer in Arti et Amicitiae, bij Kunstzalen A. Vecht en op PAN Amsterdam. Naast andere instellingen bezit het Kattenkabinet in Amsterdam werk van Katelijne Davids in zijn collectie.
Over de vormgever:
Eveline den Heijer (1957) is grafisch ontwerper en mede-eigenaar van Studio Tint in Den Haag.
Over de samensteller:
Bob Polak (1947) is schrijver-publicist. Hij bedenkt MatchBoox en stelt ze samen.
